In Terug naar Hasselt zit vaart én woede én passie én veel liefde, met op de achtergrond de steeds dreigende dood. Dit is een roman die geschreven moest worden, de urgentie ervan is overal tastbaar. 30 jaar na datum moet er een jeugd worden afgesloten, getuigenis worden afgelegd, vindt er een obsessionele reconstructie plaats.

Er wordt gepeild naar een verleden dat overweldigend was, verschroeiend. Het gaat over jong zijn, over een coup de foudre, over een ménage à trois, over liefde dus en seks en dood, het is het relaas van een ‘coming of age’, een Bildungsroman en nog veel meer. Daarbij wordt de anekdotiek vlotjes overschreden wat aan deze roman ook het karakter geeft van een tijdsdocument, het testament van een hele generatie, in dit geval een jeunesse dorée die opgroeit in en rond de provinciestad Hasselt in de jaren ‘80, zelfs Steve Stevaert loop je er sporadisch tegen het lijf.

Stap mee in deze rollercoaster, laat je meevoeren en blijf buiten adem achter.

Herman Rohaert, dichter.

Een citaat: ‘Golven van emotie overspoelen mij. Eén daarvan is angst. Om de intensiteit van dit alles. Onzekerheid ook. Nee, niet over wat hij voor mij voelt. Daar durf ik nog niet het begin van over nadenken. Golven van ontreddering, zijn het. En ik denk: ik kan dit niet aan. Niet nu. Tegelijkertijd schuiven mijn vingers tussen die van hem. Ik balanceer ergens tussen overgave en zelfbehoud, iets wat verder gaat dan hart en rede.’

Terug naar Hasselt is de basis van de auteurslezing ‘Over jongeren en bipolariteit.’